Munting Kahilingan

     Sa mga social media, once na ni-delete mo na ang iyong pinost, agad itong mawawala at hindi na ito mababasa ninuman ever. Yun ay kung facebook, twitter, at instagram ang pag-uusapan. Pero when we speak of blogger.com, it's not the case.

Personally, nangyari na sa'kin yung dapat sana naka-schedule na blog post ay na-publish ko nang wala sa oras. Automatic nag-appear ito sa Dashboard. (Sa mga readers na di nakakaalam, ang Dashboard ay katumbas ng Newsfeed sa Facebook.) So ang ginawa ko ay dali-dali kong ibinalik sa Draft ang post at aking ni-reschedule. Pero kainis lang dahil naga-appear pa rin ito sa Dashboard, may nakasulat pa ngang posted 20 minutes ago.

Malamang, pinindot ng aking mga followers ang link ng post sa pag-aakalang ito ay nage-exist pero what will happen is may lalabas na 404 URL NOT FOUND (something like that) which means ito ay temporarily unavailable or hindi nage-exist.

4 days pagkalipas nun, dumating na ang takdang panahon para i-publish ang ni-resched na post. Pagtingin ko sa Dashboard, walang changes. Ganun pa rin. Nasa Dashboard pa rin ito at may nakakalagay na posted 4 days ago (yun yung araw kung saan aksidente ko itong na-post). Hindi man lang ito umakyat para ma-inform ang followers na ito ay na-post na ulit. Ang masaklap, napatungan ito ng mga bagong posts ng ibang blogger kaya yung post ko ay napunta sa bottom. Akala tuloy ng mga followers, wala akong new post dahil yun ang nakalagay sa Dashboard.

Ang tanong ko ngayon, saan ba ang tanggapan ng Blogger para mapuntahan at makapagreklamo? charz! Ang tanong ko talaga is paano ba mag-send ng feedback sa kanila? Magbabakasakali lang na maiparating ko sa kanila ang aking hinaing. (it sounds so madrama. lol)

Sa mga hindi pa nakakabasa ng post na tinutukoy ko kanina, sana po ay basahin niyo 'yon 'pag may time. Ito ay may title na Santa Claus, wer na u? Ang post na 'yan ang may pinakakaunting views (kasalanan 'yan ng blogger.com) at nanghihinayang ako dun kaya naman ngayon pina-plug ko ulit sa inyo. 

That post is about sa dati kong classmate na sa edad na 16 ay naniniwala pa rin na Santa Claus really exists. Pramis matatawa kayo sa kuwento kaya sana basahin niyo. You can also leave a comment if you want.

***

New topic.

Art of Deadmatology

     Natutunan ko na kung paano i-ignore ang mga bad vibes sa internet. Di na rin ako nahu-hurt sa tuwing nakakabasa ako ng mga judgemental remarks about gay people sa social media. I am proud of myself dahil na-master ko na ang Art of Deadmatology!

Masasabi kong medyo mahirap din matutunan 'yan. I tried to search on Google kung paano 'yan gawin pero walang lumabas na result. I learned na self-taught pala ito. It takes time din para tuluyan itong ma-perfect. Ako nga inabot ng one year bago ko 'to tuluyang na-master. Heto ang aking detalyadong chika: (Please basahin niyo. Nag-effort talaga akong isulat 'to.)


     February last year nang mapadpad ako sa isang homophobic blog (na hindi ko na papangalanan). Ito ay naglalaman ng mga hate posts patungkol sa sangkabaklaan. Punong-puno ng pag-iimbot at poot ang nasabing post. Ang harsh ng mga salitang ginamit. Kasingtalim ng bagong hasa na kutsilyo.

Intro pa lang ng post, na-stress na agad ako. First time ko kasing makabasa ng ganoong ka-rude na language, hindi ako sanay. Di pa kayang i-take ng mura kong isipan ang ganung klase ng pananalita.

Habang patuloy ko itong binabasa, na-imbyerna ako ng bongga. Parang kumulo ang berde kong dugo. Totoong affected ako noon. I felt compelled to say something. That day, I commented and I strongly opposed what he was saying. Hindi naman ako palaaway na beki sa real life pero for once, nang-away ako ng narrow-minded na blogger. Natatawa na lang ako ngayon kapag naaalala ko yung aking ni-comment. May halo kasi itong death threat. Yes, you read it right, sinamahan ko ng death threat. Tinapatan ko ang harshness niya. hahaha. I commanded him na isara ang kanyang blog or else, mauubos ang kaniyang pamilya. Sabi ko pa “I have a cousin who is an IT student. He can trace your location using the IP address of your wifi. At kapag nahanap kita, I will kill you and all of your family." Ka-shokot ang banta ko di ba? Parang totoo. lol. Kung alam niya lang na pinag-eechos ko lang naman siya that moment at maging ako ay di ko naman alam yung mga pinagsasabi ko. haha. (Wala naman talaga akong alam sa technology eklavu.) Of course tinago ko identity ko para safe.


     Anyway, same month and the same year, naging viral sa Youtube ang video na may title na Bekitaktakan: Normal ba ang pagiging bakla? Layunin ng nasabing video na sagutin ang frequently asked question tungkol sa ikatlong lahi. 

Natuwa ako sa video. Very informative. Na-explain at nalinaw nila ng bongga ang ilan sa mga misconceptions tungkol sa LGBT.

Nagbasa ako ng mga comments. Marami pa rin ang nega. Sa kabila ng ma-effort na pagpapaliwanag ay marami pa rin ang nanatiling sarado ang pag-iisip. Marami pa rin ang nagbitaw ng masasakit na salita. Bible verses can also be seen on the comment section written by hypocrites who swear they are holier than thou.

Sino nga ba si AnonymousBeki?

     Everyone seems to be asking, sino ba talaga ako? Ano ba ang totoo kong pangalan? How do I looked like? Sino ba talaga ang beking nasa likod ng pseudonym na AnonymousBeki?

Sorry to disappoint you pero hindi ko ire-reveal sa post na ito ang aking real identity. I am only writing this post para i-discuss ang ilan sa mga rason kung bakit pinili kong maging isang anonymous blogger.
Heto ang mga iyon:

Starting Over Again

     Busy na naman ang inyong lingkod kaya naman di ako nakapag-update agad. Monday last week nang nag-resume ang aming classes after the sembreak. 2nd semester na mga teh, bagong simula. Kasabay nito ay na-shock ako dahil may naganap na reblocking. Yung mga dating blockmates ko noong 1st sem, ngayon nagkawatak-watak na. Mga 15 na lang ata ang natirang original, the rest napunta na sa ibang section, I mean sa ibang block.

Medyo nalungkot ako nung nalaman kong magkakaroon ng reblocking. All I thought kasi was yung blockmates ko nung unang semester ay magiging blockmates ko pa rin until now. Chika ng kaibigan kong si Charee which is 2nd year college na ngayon sa parehong university, yung blockmates niya noong 1st year, blockmates niya pa din daw hanggang ngayon; and probably blockmates niya pa rin until she graduate. Buti pa sa department nila ganun ang sistema. Ewan ko ba kung bakit may reblocking ekek sa aking course. Siguro depende ata sa trip ng department.

     Naalala ko yung mga dati kong blockmates. Super mababait lahat. Walang bully. Walang annoying. Mami-miss ko talaga sila. Alam niyo bang last year ay panay yung dasal ko na sana 'pag college ko ay friendly ang aking maging blockmates. Binigay naman ni God, pero nagbago ito ngayong ikalawang semestre.