AnonymousBeki is the Godfather

     Noong isang araw, a friend of mine came into my house. May dala siyang papel at ballpen. Mukhang importanteng dokumento. Nagtaka ako.

Iniabot niya sa'kin yung papel at ballpen. Then sinabi niya ang kanyang pakay. Kailangan ko na daw pirmahan ang papers sa pagpapatunay na tinatanggap ko na ang pagiging ninong ng kaniyang anak.

Devastated

     Kamustasa na kayo mga ka-chika? Pasensya na at ngayon lang ulit ako nakapag-update. Hahabaan ko na lang itong post na 'to para sulit ang inyong paghihintay.

I hope na nasa okay kayong situation right now despite the typhoon na dumaan kelan lang. Don't worry about me dahil ako'y keribells naman. Hindi naman masyadong na-devastate ang aming lugar dahil apparently nadaan sa mga dasal. Thank you Lord. Thank you thank you for the love!

Happy din ako dahil mabilis na naibalik ang kuryente dito sa province especially sa aking siyudad. Ngayon ay kumikislap-kislap na naman ang mga Christmas lights. Nakatayo na naman ang mga Christmas Tree sa mga kabahayan na simbolo ng aming pagbangon mula sa naranasang bagyo. Simbolo din ito na life goes on. Tuloy na tuloy pa rin ang pag-celebrate ng Pasko. Balik na naman sa dati ang pamumuhay ng mga taga-rito.

Feel na feel ko na talaga ang Yuletide season. Damang-dama ko na rin ang masayang vibe sa atmosphere dala ng Kapaskuhan. Tiningnan ko ang kalendaryo. 5 days na lang pala at Pasko na. Time flies so fast talaga.

Karagumoy

     December na! Damang-dama na talaga ang Kapaskuhan. Pinailawan na ang mga makikislap na Christmas lights sa mga tahanan. Nagniningning na rin ang mga higanteng Christmas Tree sa iba't-ibang panig ng bansa. Karamihan dito ay na-feature na sa tv. Hayaan niyong i-feature ko din dito sa aking blog ang pinagmamalaking Christmas Tree ng aking probinsya, Albay.

Karangahan Albay Green Christmas Tree 2015
ShantiSerrano
Photo grabbed from Governor Joey Sarte Salceda's Facebook Account

Photo grabbed from Governor Joey Sarte Salceda's Facebook Account

Contributors: Joey Constant Kindness Salceda (owner), Peoalbay Albay Province, Marlo Medina Dela Rosa and Dante Baclao

Updated on Thursday · Taken at Province Of Albay

[marlo-PEO]

Ang piktyur sa itaas ay ang bonggang 36 feet na Christmas Tree sa aming lugar na yari sa karagumoy. In case you are asking, ang karagumoy ay ang materyales na ginagamit sa paggawa ng banig. Pero huh don't get confused. Iba ang karagumoy sa buri. Pasensya na at hindi ko alam kung ano ang translation niyan sa Tagalog.

Munting Kahilingan

     Sa mga social media, once na ni-delete mo na ang iyong pinost, agad itong mawawala at hindi na ito mababasa ninuman ever. Yun ay kung facebook, twitter, at instagram ang pag-uusapan. Pero when we speak of blogger.com, it's not the case.

Personally, nangyari na sa'kin yung dapat sana naka-schedule na blog post ay na-publish ko nang wala sa oras. Automatic nag-appear ito sa Dashboard. (Sa mga readers na di nakakaalam, ang Dashboard ay katumbas ng Newsfeed sa Facebook.) So ang ginawa ko ay dali-dali kong ibinalik sa Draft ang post at aking ni-reschedule. Pero kainis lang dahil naga-appear pa rin ito sa Dashboard, may nakasulat pa ngang posted 20 minutes ago.

Malamang, pinindot ng aking mga followers ang link ng post sa pag-aakalang ito ay nage-exist pero what will happen is may lalabas na 404 URL NOT FOUND (something like that) which means ito ay temporarily unavailable or hindi nage-exist.

4 days pagkalipas nun, dumating na ang takdang panahon para i-publish ang ni-resched na post. Pagtingin ko sa Dashboard, walang changes. Ganun pa rin. Nasa Dashboard pa rin ito at may nakakalagay na posted 4 days ago (yun yung araw kung saan aksidente ko itong na-post). Hindi man lang ito umakyat para ma-inform ang followers na ito ay na-post na ulit. Ang masaklap, napatungan ito ng mga bagong posts ng ibang blogger kaya yung post ko ay napunta sa bottom. Akala tuloy ng mga followers, wala akong new post dahil yun ang nakalagay sa Dashboard.

Ang tanong ko ngayon, saan ba ang tanggapan ng Blogger para mapuntahan at makapagreklamo? charz! Ang tanong ko talaga is paano ba mag-send ng feedback sa kanila? Magbabakasakali lang na maiparating ko sa kanila ang aking hinaing. (it sounds so madrama. lol)

Sa mga hindi pa nakakabasa ng post na tinutukoy ko kanina, sana po ay basahin niyo 'yon 'pag may time. Ito ay may title na Santa Claus, wer na u? Ang post na 'yan ang may pinakakaunting views (kasalanan 'yan ng blogger.com) at nanghihinayang ako dun kaya naman ngayon pina-plug ko ulit sa inyo. 

That post is about sa dati kong classmate na sa edad na 16 ay naniniwala pa rin na Santa Claus really exists. Pramis matatawa kayo sa kuwento kaya sana basahin niyo. You can also leave a comment if you want.

***

New topic.

Art of Deadmatology

     Natutunan ko na kung paano i-ignore ang mga bad vibes sa internet. Di na rin ako nahu-hurt sa tuwing nakakabasa ako ng mga judgemental remarks about gay people sa social media. I am proud of myself dahil na-master ko na ang Art of Deadmatology!

Masasabi kong medyo mahirap din matutunan 'yan. I tried to search on Google kung paano 'yan gawin pero walang lumabas na result. I learned na self-taught pala ito. It takes time din para tuluyan itong ma-perfect. Ako nga inabot ng one year bago ko 'to tuluyang na-master. Heto ang aking detalyadong chika: (Please basahin niyo. Nag-effort talaga akong isulat 'to.)


     February last year nang mapadpad ako sa isang homophobic blog (na hindi ko na papangalanan). Ito ay naglalaman ng mga hate posts patungkol sa sangkabaklaan. Punong-puno ng pag-iimbot at poot ang nasabing post. Ang harsh ng mga salitang ginamit. Kasingtalim ng bagong hasa na kutsilyo.

Intro pa lang ng post, na-stress na agad ako. First time ko kasing makabasa ng ganoong ka-rude na language, hindi ako sanay. Di pa kayang i-take ng mura kong isipan ang ganung klase ng pananalita.

Habang patuloy ko itong binabasa, na-imbyerna ako ng bongga. Parang kumulo ang berde kong dugo. Totoong affected ako noon. I felt compelled to say something. That day, I commented and I strongly opposed what he was saying. Hindi naman ako palaaway na beki sa real life pero for once, nang-away ako ng narrow-minded na blogger. Natatawa na lang ako ngayon kapag naaalala ko yung aking ni-comment. May halo kasi itong death threat. Yes, you read it right, sinamahan ko ng death threat. Tinapatan ko ang harshness niya. hahaha. I commanded him na isara ang kanyang blog or else, mauubos ang kaniyang pamilya. Sabi ko pa “I have a cousin who is an IT student. He can trace your location using the IP address of your wifi. At kapag nahanap kita, I will kill you and all of your family." Ka-shokot ang banta ko di ba? Parang totoo. lol. Kung alam niya lang na pinag-eechos ko lang naman siya that moment at maging ako ay di ko naman alam yung mga pinagsasabi ko. haha. (Wala naman talaga akong alam sa technology eklavu.) Of course tinago ko identity ko para safe.


     Anyway, same month and the same year, naging viral sa Youtube ang video na may title na Bekitaktakan: Normal ba ang pagiging bakla? Layunin ng nasabing video na sagutin ang frequently asked question tungkol sa ikatlong lahi. 

Natuwa ako sa video. Very informative. Na-explain at nalinaw nila ng bongga ang ilan sa mga misconceptions tungkol sa LGBT.

Nagbasa ako ng mga comments. Marami pa rin ang nega. Sa kabila ng ma-effort na pagpapaliwanag ay marami pa rin ang nanatiling sarado ang pag-iisip. Marami pa rin ang nagbitaw ng masasakit na salita. Bible verses can also be seen on the comment section written by hypocrites who swear they are holier than thou.

Sino nga ba si AnonymousBeki?

     Everyone seems to be asking, sino ba talaga ako? Ano ba ang totoo kong pangalan? How do I looked like? Sino ba talaga ang beking nasa likod ng pseudonym na AnonymousBeki?

Sorry to disappoint you pero hindi ko ire-reveal sa post na ito ang aking real identity. I am only writing this post para i-discuss ang ilan sa mga rason kung bakit pinili kong maging isang anonymous blogger.
Heto ang mga iyon:

Starting Over Again

     Busy na naman ang inyong lingkod kaya naman di ako nakapag-update agad. Monday last week nang nag-resume ang aming classes after the sembreak. 2nd semester na mga teh, bagong simula. Kasabay nito ay na-shock ako dahil may naganap na reblocking. Yung mga dating blockmates ko noong 1st sem, ngayon nagkawatak-watak na. Mga 15 na lang ata ang natirang original, the rest napunta na sa ibang section, I mean sa ibang block.

Medyo nalungkot ako nung nalaman kong magkakaroon ng reblocking. All I thought kasi was yung blockmates ko nung unang semester ay magiging blockmates ko pa rin until now. Chika ng kaibigan kong si Charee which is 2nd year college na ngayon sa parehong university, yung blockmates niya noong 1st year, blockmates niya pa din daw hanggang ngayon; and probably blockmates niya pa rin until she graduate. Buti pa sa department nila ganun ang sistema. Ewan ko ba kung bakit may reblocking ekek sa aking course. Siguro depende ata sa trip ng department.

     Naalala ko yung mga dati kong blockmates. Super mababait lahat. Walang bully. Walang annoying. Mami-miss ko talaga sila. Alam niyo bang last year ay panay yung dasal ko na sana 'pag college ko ay friendly ang aking maging blockmates. Binigay naman ni God, pero nagbago ito ngayong ikalawang semestre.

May Kilala Akong Aswang

     Malapit na ang Halloween at uso na naman ang pagpapalabas ng mga nakakatakot na istorya sa telebisyon. Naisipan kong mag-share din sa inyo ng true-to-life kahindik-hindik na story that will surely scare you. And for sure, this terrifying story will creep up in your dreams and will give you nightmare tonight. Read on and be ready for goosebumps.


My chika for you is about sa isang matandang babae na nakatira dito mismo sa aming barangay na pinaniniwalaang aswang ng mga taga-rito. Matagal ng grapevine ito sa aming lugar at halos lahat ng mga taga-rito ay narinig na ang tungkol dito.

photo grabbed from www.oddityworld.net

Ang sinasabing aswang ay itago natin sa pangalang Aling Dolores (AL). Kayumanggi ang kulay niya. Mala-brown ang kulay ng kanyang buhok, may pagkakatulad sa kulay ng buhok ng mais. Payat ang kanyang pangangatawan. Matangos ang kanyang ilong, malalim ang kaniyang mga mata. Lubog ang hollow ng kanyang pisngi at humpak ang kanyang cheekbones. Edgy ang kanyang face, mataas ang kanyang brow ridge, at define ang jawline. Ang kanyang mukha ay katulad ng stereotype na hitsura ng mga mangkukulam at aswang na makikita sa pelikula. May resemblance siya sa matatandandang gypsies, old Turkish women, at kay Mrs. Ganush ng pelikulang Drag Me to Hell. (i-google mo na.)

Words of Wisdom mula kay Guidance Counselor

     Tapos na ang first semester. This week ay pagpapapirma na lang ng clearance ang sadya namin sa pagpunta sa school. Hindi siyempre mawawala sa listahan ng dapat hingian ng autograph ang guidance counselor (GC). Kahapon lang ng umaga nang pumunta ako sa office ng aming GC para magpa-sign. Solo flight aketch dahil yung mga blockmates ko ay tapos na, mga two days ago pa ata. Kaya naman mag-isa akong pumasok sa pintuan ng opisina. Napansin kong si madam guidance counselor lang ang taong naroon.

     “Good morning po ma'am. Magpapapirma po ako ng clearance.” magalang na sabi ko.

Umupo ako sa chair while waiting na matapos ang kaniyang paglalagda. Ngunit sa halip na pirmahan agad ay tiningnan niya muna ang aking papel at siya ay nagtanong sa akin.

     “Kumusta naman ******** ang pag-aaral mo this college?” tanong niya sa akin.

     “Okay naman po,” ang magalang kong sagot.

Nase-sense ko na may magaganap na one-on-one interview between us, siya ang host at ako ang guest. Hindi pa naman ako sanay sa mga ganyan. Dapat pala sumabay na ako sa iba kung blockmates nung nagpapirma sila dito two days ago. Ang tanging pinagawa lang sa kanila noon ay ang i-recite ang Mission/Vision ng aming university; and I assume na hindi naman sila nilahat kasi madami sila. 

I don't understand...

     A pleasant day to all of you my dear ka-chikas! If you can still recall on my previous post, punong-puno ito ng pighati, lungkot, at sakit. Pero ngayon, I'm glad to say that I am now already okay (actually 2 weeks ago pa). Maybe tama nga ang sinabi ng isa nating ka-chika na si Teh Edgar, infatuation lang aking naramdaman. And siguro din, the pain that I felt was not real (?). Sobrang stress lang ata ako sa school nung mga panahong iyon kaya siguro napa-emote ako ng todo 3 weeks ago. Right now, my feelings for him is not that intense as before. Crush ko pa naman siya pero hindi na OA levels. Hay naku, hindi ko maintindihan.

photo grabbed from: here

Speaking of hindi ko maintindihan, meron akong nae-encounter na mga salita sa internet na wala akong idea kung ano ba ang kahulugan ng mga ito. Ang mga salitang aking tinutukoy ay ang mga sumusunod:

•aryahin
•nilalantod
•inumang
•kinukupa

Arjohn

     I have a crush on this guy. Blockmate ko siya. Itago natin siya sa pangalang Arjohn. Let me describe him in my own perspective. Hindi siya super gwapo, pero meron siyang kakaibang appeal na nakakapagpapogi sa kanya. Katamtaman ang kanyang height. Sa complexion, katamtaman din. Sa body physique, hmmm… I find him hot. Papalicious siya for me. Pero you know what, hindi naman 'yun ang nagustuhan ko sa kanya. Noong una nga di ko naman talaga siya bet na bet. Pero dahil sa wonderful siya (that's the perfect word to describe him), doon na namangha ang puso ko.

He is wonderful because he can sing and dance, not that extremely good but when I say "he can" that already means he has a talent. Aside from that, he is also an intelligent man (sapiosexual pa naman ako). Every time we will have an exam, he never waste his time on senseless things but instead he uses it para mag-review. Nagdadaldalan ang mga blockmates ko samantalang siya busy na nagme-memorize sa kanyang upuan. He really prioritizes his study. Napakasipag niyang mag-aral. Always din siyang nakikinig sa lesson ng aming mga prof sa lahat ng subjects, kahit sa Algebra&Trigo. Magaling siya sa Math and the rest of our subjects. Minsan nga iniisip ko kung ano kaya ang hindi niya kayang gawin?
Anyhow, good leader din siya. Siya ang aming president sa isa naming subject. Siya ang nagsasaway sa mga maiingay kong blockmates kapag mistulan nang palengke ang aming room. He is very responsible. I can see na he is giving his 100% best sa lahat ng kanyang ginagawa.

More than his looks and talents, I was more captivated by the beauty of his heart. What I love most about him is that he has a very amiable character. He always greet everyone with a smile on his face. Madali siyang lapitan at napaka-friendly niyang tao. Di pa nagwa-one month since nag-start ang aming classes marami na agad ang kanyang naging kaibigan dahil sa taglay niyang kabaitan. There is so much to love about this man. He is almost perfect and that is not an exaggeration. He is very admirable. That's how amazing he is.

Ang Awkwaaaaarrrdddd!

     We've all experienced awkward moments in our lives. Some of it are just so unforgettable na kahit gusto mo na itong makalimutan ay di mo pa rin mabura-bura sa iyong isipan at magpahanggang ngayon ay matatawa ka pa rin pag ito'y iyong maaalala. Lalo na siguro kung recently lang naganap ang awkard moment na iyon, talagang mahirap i-forget. 'Yan mismo ang ikikwento ko sa inyo for today, tungkol sa aking mga ‪#‎AwkwardMoments‬ na kung sa inyo nangyari, malamang di niyo rin alam ang inyong gagawin.

Okay. Let's start off with Awkward Moment # 1. Isang tagpo na bibigyan ko ng pamagat na Bakit Mo Sinampal Ang Pisngi Ko? Heto ang istorya:

     2 weeks na ang nakakaraan. Sa aming PE class…

     “Today, magtuturo ako sa inyo ng sayaw. OK, stand up class. Tayo'y magwa-warm up muna”, wika ni professor.

Ayun, nag-warm up na kami. After that, gumawa kami ng walong linya para di magulo. Then, pumunta na kami sa aming kanya-kanyang mga pwesto. Nakatabi ko noon si crush (slight crush lang naman), itago natin siya sa pangalang Ramon. He's cute. Lalaking lalaki gumalaw. Medyo makulit. Pero di kami close, not even a little.

Anyway, nagsimula nang magturo ng choreography si ma'am. May mga patalon-talon na step. Mayroong pakembot-kembot. Meron din namang to-the-left-to-the-right. Medyo nakakahingal. Todo bigay daw dapat ang energy.
Di naiwasang maging hyper ng aking mga blockmates. Obviously, they are having fun. Meanwhile, itong si Ramon naging hyper na din. All out siya sa pagsayaw na parang bata. Pero di ko na siya pinansin, nagpatuloy na lang ako sa pagsasayaw.

Bigla na lang akong natigilan when he suddenly slapped my butt. Yes, you read it right, he slapped my butt at malakas iyon. Naging question mark bigla ang facial expression ko. Tila nagtatanong ng "Why did you do that?"

Happy Blogsary!

     BER months na naman. Naririnig ko na naman ang ilang mga Christmas songs sa tv at radyo. Time flies so fast talaga. Yung feeling na June pa lang kamakailan tapos September na agad. Parang kahapon lang nung luminya ako para magpa-enrol tapos ngayon halos di ko namalayan na nangalahati na pala ako ng semester. One of the factors kung bakit di natin namamalayan ang paglipas ng oras ay dahil sa pagiging busy natin sa iba't ibang bagay. Ako nga ngayon ko lang na-realize na nag-anniversary na pala itong blog ko.
Obviously, belated na naman itong post ko. But I promise, ang susunod kong post ay latest chika na.

credits to the owner of the pic

     June ng last year nang nilikha ko ang blog na ito. Wala pa talaga sana akong balak na mag-blog nung mga panahong iyon dahil di pa ready yung mga stories ko at pati nga yung blog header & blog background ay hindi pa handa. Ang gusto ko lang that time eh ang mag-exist ang blog kong ito at saka na lang ako magba-blog ng bongga kapag na-prepare ko na ang lahat.
 June 27, 2014 ang date kung saan isinulat ko ang aking first post. Sinulat ko ang post na iyon para if ever na may mapadpad man na readers alam nilang nire-ready ko pa ang aking mga kwento. Di ko naman in-expect na may magco-comment pala agad-agad at sinabing excited na raw siyang mabasa ang aking susunod na mga chika. Dahil dun napilitan akong simulan karakaraka ang pagba-blogging dahil ayaw ko naman silang pag-antayin ng ilang months. Doon na nag-start ang pag-eksena ko sa blog world.

Na-inspire akong mag-blog dahil sa mga bloggers na dati ko nang nababasa. Napapasaya nila ako sa pamamagitan ng pagbabasa ng kanilang mga sinulat tungkol sa kung ano-anong mga bagay. Doon ko napagtanto na gusto ko rin magsulat. Everyone has their own story and I want to share mine to the world.

Iniisip ko dati, may tatangkilik kaya sa blog ko? May magbabasa kaya dito lalo na't bata pa ako, makaka-relate kaya sila sa'kin kahit na magkalayo ang aming mga edad? Iyan ang mga katanungan na iniisip ko dati. Ngayon, na-realize ko na di ko naman pala kailangang mag-isip ng sobra. Happy ako dahil meron naman akong mga nauto na readers at kasalukuyan silang nagbabasa ngayon, hehe biro lang.

Buhay Kolehiyala

Hello there!

Grabe ha. Ang daming event sa school. Last week lang ay midterm exam namin kaya naman witchelz ako nakahanap ng time para makipagchikahan with you as I was busy siyempre na mag-review. Pero ngayon since free ako, susulitin ko itong moment para magbahagi sa inyo ng aking kwento. As promised, ichichika ko na sa inyo ang mga experiences ko ngayong college na akik. Medyo mahaba lang 'to. Sana basahin at tapusin niyo. Wag mag-skip reading ha. Enjoy!

 June 8, 2015
Monday

    Ito ang aking first day of school. 7:30 am ang aking first subject. Nagmamadali ako sa pagrampa papunta sa aking unibersidad dahil male-late na ako. Super kinakabahan ako that day, kasi siyempre new school, new environment, new experience, new classmates, new professors, at siyempre new chapter ito ng life ko. Besides, di naman lingid sa inyong kaalaman na natigil ako sa pag-aaral ng 2 years kaya naman bonggang adjustment ito for me.

Pagpasok ko sa room ay nakita kong andun na ang aking mga blockmates. Agad akong naghanap ng mauupuan at buti na lang meron akong natagpuan. Pagkaupo ko ay diretso paypay ang lola niyo dahil sa hingal sa paglalakad. Hello?! Hinanap ko pa kaya itong room. Buti na lang wala pa yung professor.

About 20 minutes after, saka dumating ang aming prof. Nagpakilala siya at mukhang mabait naman. After ng kanyang subject ay vacant/free time namin so what I did was umuwi na ako ng balur. Alangan namang mag-hintay ako dun hanggang sa sumapit ang second subject namin which is mamaya pang ala-una. Imagine 3 and a half hours kaya yun.

Pagsapit ng hapon, 2nd subject na. Bet ko ang classroom kasi naka-aircon. Actually laboratory ito wherein may mga computer sa loob for the students.
Maya-maya lamang, I started to feel uneasy kasi sabi ni prof isa-isa daw kaming magpapakilala. Instant kabado na naman ako. Alam niyo bang ako pa yung unang natawag. So ang ginawa ko ay nagpakilala ako with my name, kung saan nakatira, saang school grumadweyt, and other chuchu details. Di ko na sinabi kung ilang taon na ako. Baka kasi tawagin nila akong kuya. Ayoko nga. Mostly, 16 years old pa lang ang aking mga blockmates (turning 17 pa lang this year). While me, 19 na ako (nag-birthday ako nung June. Pwede niyo po akong batiin kahit belated na.)
Meron nga akong ibang kaklase na 15 yrs old pa lang. Oh davah ang babagets. I feel so old. Pero when it comes to face, parang di naman nagkakalayo ang aming mga edad. Di naman sa pagmamaganda pero parang hindi tumatanda ang aking hitsura, kaya naman hindi halata na ako'y diecinueve na. Yung iba nga parang mas matured-looking pa sa akin. Yung blockmate ko ngang lalaki, 15 lang daw siya, but he looks like a father already, seriously.
Thankful ako dahil hanggang ngayon ay wala pa rin akong balbas sa chin, samantalang yung mga blockmates ko meron na sila. Yung isa nga eh nakita kong may happy trail na. Na-shock ako dun ng very very light. lols :-0

Ang Pagbabalik ni Beki

What's up mga ka-chika??!! I'm sorry for not writing for three months. The reason why hindi ako nakapagsulat ng blog post for so long is, I admit, medyo tinamad ako. Alam ko na ang pagiging tamad ay hindi dapat ugali ng isang tunay na writer (writer?! wag kang feeling! blogger lang kamo. lol) kaya naman ngayon humihingi ako sa inyo ng maraming pasencious. Oh heto na, magsusulat na 'ko. Baka kasi nagtatampo na kayo.

Let's talk about my summer vacation. I know this is a late post (talagang late na late na! juzko tag-ulan na nga ngayon) pero ikikwento ko pa rin sa inyo. As the saying goes: 'Better late than never'. Pramis, after this tungkol naman sa aking college experience ang chika ko sa inyo. But for now, yung summer vacay na muna.

Nanood ako ng Daragang Magayon Festival 2015, a month-long festival dito sa aming province na nagsisimula tuwing Abril at natatapos pagsapit ng Mayo. Dalawa sa pinanood namin ay ang mga highlights ng festival, ang search for Ginoo ni Daragang Magayon 2015 at ang Mutya ni Daragang Magayon 2015 (pageants).

Ginoo ni Daragang Magayon 2015

Mutya ng Daragang Magayon 2015

Sad to say wit ako nakapanood ng Bikini Open. Ka-imbyerna. Tuloy di ako naka-sightsung ng real-life sagingan. lol

Libing

Hello mga ka-chika. Kamusta kayo? Ako heto ok naman. Dalawang linggo din akong di nakapag-blog at pasensya na kung wala akong magandang rason kung bakit mashogal akong nawala.
Anyhow, ano nga pala ang balak niyo this Holy Week? Ako stay lang sa house. Nung isang linggo, ano ang ganap niyo? Heto ang sa akin:

Last week, kasama ko ang aking family na pumunta sa libing ng aking lola. Pagkarating namin doon ay nakita kong ang daming utaw. Nakita ko dun ang aking mga uncles, aunties at mga cousins na medyo matagal ko na ring hindi nasilayan sa loob ng maraming taon.

Nakaburol ang labi ng aking lola sa tahanan ng aking tiyahin. Pumasok ako. Dumungaw ako sa kabaong. Nakita ko ang bangkay ni lola. Medyo na-miss ko siya. Medyo nalungkot ako ngunit may parte sa akin ang nagsasabing tanggap ko na ang nangyari. Siya yung naikwento ko sa inyo sa isang post ko noong Pebrero [click here]. Ilang linggo din siyang nakaratay sa higaan. Dalawang linggo na ang nakakaraan at dumating na ang takdang araw— siya ay pumanaw na. Lagpas otchenta na si lola. May edad na kaya't marahil hindi na nakapagtataka kung bakit di na siya naka-survive sa kanyang karamdaman. Expected na din namin na ganito ang mangyayari pero siyempre may konting lungkot pa rin kaming nararamdaman.

Yehey!

image from community.dipolog.com

Magandang araw mga ka-chika! Sobra ang saya ko nung nalaman ko na pumasa ako sa kursong in-apply-an ko sa kolehiyo. Abot-langit ang aking galak. Pero bago ko nalaman ang resulta ay sobrang kabog muna ng dibdib ang aking naranasan. Mas matindi pa sa kaba na nararamdaman ko sa tuwing nanonood ako ng Miss U pageant.

Pero ngayon, ang nerbyos ay nasapawan na ng tuwa at ligaya. Pero di pa rin siyempre maaalis sa akin ang kaba dahil alam naman natin na bagong mundo na ang aking papasukan sa Hunyo. Idagdag pa diyan ang medyo challenging na course na aking napili which is BS Information Technology.

"Init" sa Tindahan ng DVD

Magti-three years na ang nakalipas pero natatawa pa rin ako kapag naalala ko ang eksenang ito. Samahan niyo ako na balikan ang alaala mula sa aking dalaginding days.

***

Almost 3 years ago, Buwan ng Abril…

Bandang alas singko na ng hapon. Palubog na ang haring araw. Kulay kahel na ang kalangitan. Ako'y sakay ng jeep pauwi galing sa eskuwelahan. 3rd year high school ako nung panahong iyon, kinse anyos.

Bumaba na ako ng jeep. Pagkatapos bumaba ay kailangan ko pang sumakay ng tricycle para tuluyang makauwi. Nakita ko na ang paradahan. Ngunit imbes na umuwi na ay mas pinili ko ang tumingin-tingin muna sa baratilyo. Malapit na kasi ang Festival sa aming probinsya kaya naman sa lungsod ay makikita na ang mga itinayong ukay-ukay, mga tindahan ng DVD, at kung ano-ano pang mga tinda na mura lang ang presyo.

Para akong nagwi-window shopping pero hindi sa mall. Favorite part ko sa lahat ay ang tindahan ng DVD. Gustong-gusto ko ang tumingin sa mga paninda dahil may mga bagong pelikula akong nalalaman. Kung minsan paghahalungkat ang eksena ko. Bet kong kalkalin yung mga DVD na animated katulad ng Shrek, Toy Story, Up, Despicable Me, and the likes (forever young at heart kasi ang lola niyo).

Ngunit ang forever young at heart ay nabahiran sa oras ding iyon. Natuon ang aking pansin sa DVD na nakasabit sa dingding, sa pinakadulong sulok ng tindahan. Pang-adult yun, at hindi lang basta pang-adult kundi gay themed pa. Nanlaki ang mga mata ko. Kahit medyo malayo ang pwesto ko ay parang luminaw bigla ang aking paningin at sinipat kong mabuti ang nasabing paninda. Dalawang nakajubad na otoko ang nasa larawan, mga gwafu, macho, at talaga namang "complete package"! Ininitan ako bigla, so to speak. Nakaka-LV talaga mga teh. As in "le vogue" (what a word!).

Usad

Maraming beses ko nang napanood sa tv at nabasa sa mga blogs ang tungkol sa matinding trapiko na nararanasan diyan sa Maynila. Ngayon, naisipan kong ako naman ang mag-share sa inyo kung ano rin ba ang kalagayan ng trapiko dito sa aming probinsya.

Dito sa province, jeep ang pangunahing transportasyon ng mga tao. Tricycle naman ang uso sa mga barangay lalo na sa di naman kalakihang lugar. Samantala, medyo kakaunti naman ang bus na makikita dito.

I heard na diyan sa Maynila ay nag-uunahan ang mga pasahero sa pagsakay ng dyip. Dito sa amin hindi naman. Nagkalat lang ito sa aming kalsada. Dito, di uso ang makipag-unahan sa ibang pasahero para lang makasakay. In fact, keri lang dito ang maging choosy sa jeep na iyong sasakyan. For example, di mo type ang pintura ng dyip ni mamang driver eh keri lang na deadmahin mo ito. Ok lang din na deadmahin mo ang jeepney spears ni manong tsuper kung di mo type ang radio station na kaniyang pinakikinggan. Di naman ikaw ang lugi. Pwedeng deadmahin mo ang kahit ilang jeep na di mo magustuhan dahil di ka naman mauubusan.

Prom

Naaala mo pa ba ang Prom experience mo? Ano ba ang naging outfit mo? Bongga ba? Eh sino naman ang naging ka-partner mo sa dance floor?

‘Yan ang mga tanong na gusto kong sagutin ninyo. Huwag niyo na akong tanungin ng sa akin dahil wala akong experience.

Nung high school ako ay pinili ko na wag na lang um-attend sa aming prom. Eh kasi naman feeling ko mabo-bored lang ako dun lalo na't wala naman akong masyadong friend na ka-chikahan so malamang nganga lang ako the entire night.

Few days before mag-prom ay nalaman ng iba kong classmates na hindi ako sasali sa nasabing event. Pinilit nila akong mag-join dahil sayang naman daw ang aking experience at tsaka malaking part rin daw ito ng buhay ng isang high school student.

Love and Saxophone

February is the Month of Love. Ito rin ang buwan kung saan pinakamarami ang naitatalang “lindol" sa Pilipinas. Aba, huwag kang magtatangkang tumawag sa PHIVOLCS para magtanong kung ito ba ay tectonic o volcanic origin dahil malamang ito ang isasagot nila sa'yo: “Motel origin teh!” Haynaku, nangangamoy kaimito na naman ang paligid. CHOS!


Sweet na sweet na naman ang mga couples. Pero marami pa din ang mga single. Kung isa ka sa kanila, wag kang mag-alala. Hindi ka nag-iisa, madami kayo. KAYO!? :)
Char! Siyempre kasapi din ang inyong lingkod. Kung single ka, wag ka nang malungkot. Gayahin niyo na lang ako.

Kahit wala akong jowa ay feeling in love pa rin ako. Ito ay sa pakikinig lang ng mga romantic saxophone music. Very relaxing kasi at talaga namang nakakainlab ang musikang ito. Yung kahit wala kang jowa eh pakiramdam mo ay in love ka. Yung kahit na wala kang partner eh pakiramdam mo ang taas taas ng (love hormone) oxytocin levels mo sa katawan.

Tatlo sa pinakapaborito kong saxophone music ay ang mga tinugtog ng sikat na American saxophonist na si Kenny G. Di nakakasawa ang kanyang musika. Kapag ito'y iyong marinig mararamdaman mong parang ikaw ay nasa alapaap.

Isa-isahin natin ang tatlo sa pinakapaborito ko.

Siya ata ang nag-off ng ilaw…

Buwan ng mga puso ngayon ngunit bakit parang pang-Halloween ang mga posts ko? Hopefully last na 'to this February kasi nashoshokot na ako.

Naikwento ko na sa previous post ang tungkol sa kababalaghan na naganap sa aming balur. Agad na sumagi sa isip ko kung sino ang posibleng may kinalaman dun. Pero siyempre di ko muna sinabi sa kanila at tsaka maging sa sarili ko ay ayokong mag-assume dahil parang ang sama ko naman. Ngunit pareho pala ang hula namin ni mudra.

Nabibigyang-linaw na ang lahat. Maaring ang nasa likod ng pangyayaring ito ay si grandma.

More than 1 week na ang nakalilipas ng may na-receive kaming text mula sa isang kamag-anak. Sabi sa text nadulas daw si grannie at di raw ito makabangon. Dinala nila ito sa hospital at napag-alaman na nagtamo ito ng bali sa katawan. Ilang araw siyang ni-confine.

Huwebes nang maganap ang naturang kababalaghan. Si grandma ay kasalukuyang nagpapagaling nung mga panahong iyon, so paano mangyayari yung naiisip namin? Maybe it has something to do with astral projection.


Ano ang astral projection?

image from beakingdeception.com

Sinong Nag-off ng Ilaw?

Kinikilabutan ako ngayon.

Kasi kanina, nagkekwentuhan kami ni mudra. Nagtatawanan pa nga kami. And then bigla na lang kaming nagulat nung namatay yung ilaw.

Kasabay ng pag-off nito ay narinig pa namin ang pag-click ng switch nito. Natigilan kami ng ilang sandali. Ilang minuto din kaming di nakapagsalita. Bakas sa aming mga mukha ang pagtataka.

Nilingon namin ito at na-shocked kami nang ma-confirm namin na naka-switch off na ito. Ibig sabihin, totoo nga yung narinig namin. Totoo nga na may pumatay ng ilaw.

Hindi Ako Maka-Relate, Friend

Dalawa lang ang aking close friends. Pareho silang girl. Mga kababata ko sila na nakatira di kalayuan sa aking bahay. Sila ang aking nakakasama sa tuwing manonood ng sine o kung gumagala sa parke. Mababait sila, walang kaduda-duda. Sila ang aking mga kakwentuhan.

Pero ngayon, nararamdaman ko na nag-iiba na ang aming mga interests. Pakiramdam ko parang hindi na ako belong. Way back then ang dalawang friend kong ito at ako ang pinaka-close pero ngayon parang mas nagiging close na nila ang younger sister ko. Puro babae kasi sila kaya malamang na mas magkakaintindihan sila compared sa akin.

Kung minsan hindi ako maka-relate sa kanilang mga pinag-uusapan. Isa sa mga ayaw kong topic nila ay yung K-pop. Di ko masyadong bet ang ganoong klaseng music pati na rin ang fashion nito. Kaya minsan di na lang ako sumasali sa mga ganoong kwentuhan dahil feeling ko maa-out of place lang naman ako.

Iba din ang mga type nilang boys compared sa type ko. Ang crush nila ay yung mga boys na maputi, kaedad nila, medyo slim, papogi, pa-cute, baby face, teen heartthrob, chinito, yung karaniwang crush ng mga kabataan. Samantalang ako naman ang pinagpapantasyahan ko ay yung mga otoks na gwapo talaga, mowdel o mala-mowdel (ng bripang, minsan afam), edad bente pataas, hunk o kahit may kaunting mga maskels, yung karaniwang bet ng isang tipikal na bading. Crush ko din naman yung ibang mga kaedad ko pero hindi sila yung tipong pinagnanasaan ko noh.

Palpak English

Kahapon, may nakita akong mga nakakatawang pictures sa isang Facebook page. I burst out laughing upon seeing these photos. I’m still on the floor trying to catch my breath! Ay teka, ayokong mag-English. Baka tawanan niyo din ako. LOL

So ayun na nga, gusto kong idamay kayo sa headache na naranasan ko (ang sama) after kong makita itong mga pictures tungkol sa mga facebook users na trying hard mag-English. Pramis nakakatawa ‘to. Heto oh tingnan niyo na lang.

Nakakabingi naman ang hearstyle mo.
Ang hirap mag-choice ano? Pakalbo ka na lang ate.

Sige teh mag-camping ka. Lol

Churvahan sa Ere

Noong nakaraang linggo …

Malalim na ang gabi at bet ko nang bumorlog. Papahiga na ako nun sa aking higaan nang makarinig ako ng mahinang tunog na nagmumula sa kung saan.

Pagkahiga ko ay dun ko na nakita ang dalawang butiki sa kisame na naghahabulan.

Siyempre noong una ay deadma lang ang lola niyo, pero nagimbal din ako eventually nang magsimula na silang magchurvahan. Aba aba! Dito pa talaga sa may tapat ko naglalandian. Mga walanghiya.

photo from: image.shutterstock.com

Paano Magmahal si AnonymousBeki?

Sa totoo lang, hindi pa ako nai-in love. Nagka-crush oo na pero ang ma-in love hindi pa. Pero, alam ko kung ano ang tunay na pag-ibig, at malalim ang pagtingin ko dito.

Kung sakaling dumating man ang takdang panahon na ako’y iibig, hindi ko siya pipilitin na mahalin din niya ako. Ano’ng magagawa ko kung di niya talaga ako gusto.

Di na ako aasa na masuklian niya rin ng buo ang pag-ibig ko. Oo, hindi ko itatangging aasa ako kaunti, pero di ako aasa ng todo-todo. Ayoko ring ipagpilitan ang sarili ko na makuha ang bagay na alam kong mahirap abutin. Di na rin ako makikipaglaban, mahirap ang mag-isang magsagwan samantalang ang isa ay walang pakialam, nakatunganga at ine-enjoy lang ang biyahe sa bangka.

Para sa akin, ang maging magkaibigan lang kami ay sapat na. Kung papayagan na kami’y maging matalik na magkaibigan ay higit na mas mabuti. Ang kaunting atensyon mula sa kanya ay sobra nang ligaya ang maidudulot nito sa akin. Basta’t nandito siya sapat na sa'akin iyon. Kuntento na ako dun.

Pulbos ni Beki

image from topclassactions.com

Sa panahon ngayon ay super liberated na ang sangkatauhan when it comes to paglalagay ng pulbos sa kanilang mga feslak, mapa-babae man o lalaki.

Napatunayan ko na 'yan nung ako ay nasa hayskul pa. ‘Yan ang ichi-chika ko sa inyo ngayong araw na ito.

Nung 3rd year ako ay uso sa amin ang panghihingi ng mga lalaki ng powder sa mga babae. Mga straight po sila huh, I’m very sure of that. Tuwing uwian ay karaniwang nang makikita ang mga nakabukas na palad ng mga otoks na itey na naghihintay na mabiyayaan ng pulbos. Mga walang pakundangan. Hingi lang ng hingi. Mga hindi naman nga marunong gumamit. Grabe makalagay ng pulbos, akala mo ay inubos ang isang kilo nito at nilagay lahat sa fez. Konti na lang at mapagkakamalan mo na silang mga geisha ng Japan.

Buti pa sila. Parang gusto ko ring magpulbos. Nakaramdam ako ng konting inggit ngunit di naman ako makahingi sa kanila dahil di ko naman sila ka-close.

Aha! Buti na lang at may naisip akong bright idea. Ninenok ko ang ekstrang pulbos sa aming bahay at dinala ko ‘to sa school nang sa ganun ay pwede na rin ako makapag-retouch kapag breaktime. Hehe.

Pagsapit ng tanghali, nagkaroon ako ng pagkakataon para makapagpaganda. Saktong ako lang ang nasa room noong mga oras na ‘yun. Kailangang walang makakita, pagkakaguluhan ang aking pulbos ‘pag nagkataon. At higit sa lahat, baka magtaka sila kung bakit ako nito meron.

Habang walang utaw ay sinimulan ko na ang paglalagay ng Johnson's baby powder sa aking feslaboom, with feelings huh. Sinamantala ko ang moment para sa aking transformation. Habang damang-dama ko ang pagdampi ng aking mga palad sa aking pisngi ay di ko namalayang meron palang dumating.

“Hala! Ba’t may pulbo ka? Bakla ka ba?”
(Jusme! Si crush pala! Nakita niya yung pulbos ko sa bag, nakalimutan kong isara. Waaaahhhh!)
“Hala bakla ka. Ayyy bakla. Bakla ka!”

Paano Mapapaibig ang Lalaki?

Wala akong lablayp. Hindi pa ako nagkakalablayp. Ako ay certified NBSB.

Bakit? Heto ang ilan sa mga dahilan:

1.) Hindi pa ako completely nakakapagladlad. Hindi pa nasisilayan ng buong universe ang kabuuan ng aking rainbow-colored wings.

2.) Masyado akong mahiyain at hindi gaanong nakikipag-socialize sa maraming tao. It has something to do with my hidden sexuality. Pero this year ay sisikapin ko nang tanggalin ang hiyang bumabalot sa buo kong pagkatao. Kailangan ko ding dagdagan pa ang aking self-confidence.

3.) Hindi pa ako handa sa pakikipag-relasyon at hindi ko rin alam kung kelan ako magiging handa para dito. Ayoko naman kasing madaliin, at gusto ko kung makikipagrelasyon  ako ay dun sa taong mahal ko. Ayoko kasi ng trip trip lang. Ayokong magpadala sa pressure ng lipunan.

Way back then, hindi na ako umaasang may magkakagusto pa sa akin. Parang alam ko na kasi sa sarili ko na walang straight ang magkakagusto sa isang tulad ko. Pero nagbago ang pananaw kong iyon nung last year ay napakinggan ko sa programa ni Papa Dudut sa radyo ang love story ng isang straight at bi male na nagka-in-love-an. Dahil dun, nabuhayan ako ng kaunting pag-asa na balang araw ay may straight rin na lalaki ang magmamahal sa‘kin.

Dahil naging interested ako, nag-research ako sa internet ng mga stories/confessions tungkol sa straight guy na nagkagusto  sa gay/bi. Heto ang ilan sa aking mga nakalap: (click the link to read it)

Happy New Year 2015!

image from happynewyearwishes2015.blogspot.com

“Happy New Year sa inyong lahats!”


“Chupi 2014 … (sabay tulak dito)

and Welcome 2015!” (sabay beso-beso.)

image from www.dazzlingwallpaper.com

Thank God dahil isa na namang taon ang ating nalagpasan. And I would also like to thank all of my readers na patuloy na sumusubaybay at nagtiyatiyagang basahin ang aking blog na wala namang katuturan. Sana’y may napulot din kayo dito kahit papano (meron ba? parang wala naman. Ahaha!)

2015 na at heto ang aking mga kahilingan this year para sa aking sarili, sa inyong lahat, at sa pangkalahatan: (siyempre naman! ano ‘to makasarili? lols)

•more blessings to come
•good health
•mas tumatag ang relationship with the family and friends
•mapagtagumpayan ang mga ninanais sa buhay
•maisakatuparan ang mga pangarap
•prosperity
•makaahon sa kahirapan
•lumago ang ekonomiya ng bansa
•kumonti ang mga mahihirap
•makulong at mapanagot ang mga dapat na makulong tulad ng mga kriminal, hunghang na pulitiko, atbp. (may poot? charms!)
•peace of mind
•tuluyang pagtanggap sa sangkabaklaan (ganern!)
•kapayapaan/World Peace
•and most importantly, gumanda ako, at pati na din kayo. (Pak!)

Kidding aside, looking forward ako this 2015. This year kasi ay magka-college na ako. Yey! Dalawang taon din kasi akong natengga sa pag-aaaral, so happy dahil this year ay tuloy na ito.

Balak ko na mag-out sa college. Mahirap din kasi ang mag-school na merong tinatago, lalo na sa college eh todo-bigay ka dapat.

Ico-conquer ko na rin ang aking pagiging mahiyain. Palalayasin ko na ang mahiyaing kaluluwa na sumapi sa katawang lupa ko. Makikipag-socialize na din ako sa mga future classmates ko. I want to make friends with them, cause I had never done it when I was in highschool. ‘Tulaley creature’ lang kasi ako sa entire hayskul layp. At tsaka, 19 na ako pagkatapos ng first-half ng taon. Baka masayang lang ang teenage life ko ‘pag nagkataon. Ayoko magkaganun.