Arjohn

     I have a crush on this guy. Blockmate ko siya. Itago natin siya sa pangalang Arjohn. Let me describe him in my own perspective. Hindi siya super gwapo, pero meron siyang kakaibang appeal na nakakapagpapogi sa kanya. Katamtaman ang kanyang height. Sa complexion, katamtaman din. Sa body physique, hmmm… I find him hot. Papalicious siya for me. Pero you know what, hindi naman 'yun ang nagustuhan ko sa kanya. Noong una nga di ko naman talaga siya bet na bet. Pero dahil sa wonderful siya (that's the perfect word to describe him), doon na namangha ang puso ko.

He is wonderful because he can sing and dance, not that extremely good but when I say "he can" that already means he has a talent. Aside from that, he is also an intelligent man (sapiosexual pa naman ako). Every time we will have an exam, he never waste his time on senseless things but instead he uses it para mag-review. Nagdadaldalan ang mga blockmates ko samantalang siya busy na nagme-memorize sa kanyang upuan. He really prioritizes his study. Napakasipag niyang mag-aral. Always din siyang nakikinig sa lesson ng aming mga prof sa lahat ng subjects, kahit sa Algebra&Trigo. Magaling siya sa Math and the rest of our subjects. Minsan nga iniisip ko kung ano kaya ang hindi niya kayang gawin?
Anyhow, good leader din siya. Siya ang aming president sa isa naming subject. Siya ang nagsasaway sa mga maiingay kong blockmates kapag mistulan nang palengke ang aming room. He is very responsible. I can see na he is giving his 100% best sa lahat ng kanyang ginagawa.

More than his looks and talents, I was more captivated by the beauty of his heart. What I love most about him is that he has a very amiable character. He always greet everyone with a smile on his face. Madali siyang lapitan at napaka-friendly niyang tao. Di pa nagwa-one month since nag-start ang aming classes marami na agad ang kanyang naging kaibigan dahil sa taglay niyang kabaitan. There is so much to love about this man. He is almost perfect and that is not an exaggeration. He is very admirable. That's how amazing he is.

I am one of those people who he wants to be friends with. Lagi niya akong binabati sa pamamagitan ng kanyang matatamis na ngiti kapag umaga (parang good morning na rin), kapag hapon, and anytime na magkakasalubong ang aming mga mata. Ngiti din ang kaniyang ibinibigay sa tuwing uwian, the simplest way for him to say "Goodbye. Take care". But most of the time, mas physical siya mag-express kaysa verbal. Tuwing dismissal, lagi niya akong tinatapik sa balikat, like he's saying "I'll go ahead, ingat sa pag-uwi".

Minsan ang pagiging pisikal niya ay hindi ko alam kung ikatutuwa ko ba o ikaiinis (pero I think malabo mangyari yun.) Mahilig kasi siya mangtapik ng malakas sa likod (sort of palo na rin) every time na natutuwa siya sa kanyang kausap. Mga ilang beses ko na ring na-experienced yan. Malaki pa naman ang braso niya samantalang patpatin ako kaya siyempre malakas ang impact. Minsan nga parang gusto kong magpa-Xray bigla para malaman ko kung ayos pa ba ang lungs ko o baka nalaglag na. chenes lang! Hindi naman ako totally naiinis, hindi lang ako sanay na may gumaganon sa akin. Pero I admit, it makes me a little bit kilig (touchy kasi si koya.
Bukod sa malakas na pagtapik sa likod, another response niya kapag siya'y natutuwa ay ang mang-aakbay siya sabay hila ng leeg nito towards him. Maraming beses ko siyang nakita na ginaganon niya ang kanyang mga friends. Sadly, I haven't experienced that yet. Gusto ko din sana maranasan, hihi.

Feeling close siya sa'kin. Halata sa mga actions niya na gusto niyang makipagkaibigan. One morning, ang tagal dumating ng aming prof. We stayed in our classroom habang nag-aantay. Kaunti pa lang kami noon na nasa room dahil yung iba kong blockmates ay hindi pa nagsisidatingan.
     Nakita ko si Arjohn sa kanyang upuan malapit sa may bintana sa right side ng aming room, siya'y mag-isa. Dahil siguro sa kaniyang pagka-bored at naghahanap ng makakausap, lumapit siya sa'kin at naupo sa tabi ko (malapit din ang upuan ko sa may bintana pero sa left side ito ng aming room). Binati niya ako ng ngiti at nginitian ko din siya. After that balik ulit ako sa pag-kalikot ng aking phone which is kanina ko pa pinagkakaabalahan.
Di kami nakapag-usap that time. Parang nag-aalangan kasi siya na kausapin ako. Wala kasi akong kakibo-kibo at marahil iniisip niya na baka hindi ako interesadong kausapin siya, but the truth is nahihiya lang naman ako. Since na parang ayaw kong makipag-communicate sa kanya verbally (yun ang nakikita niya), dinaan niya na lang ito in a physical way. Na-dyahe ako ng slight nang sinandal niya ang ulo niya sa balikat ko. He then gently closed his eyes. I find it weird pero hindi naman ako nag-react at hinayaan ko na lang siya. Tinanong ko siya ng "Ok ka lang ba?", (malay mo kasi masakit lang ang ulo) pero sabi niya naman "Oo, ok lang ako". Well maybe gusto niya lang iparating sa akin na he's comfortable with me.
     Ilang minuto din kami sa ganoong posisyon. Siyempre may kilig effect ito kay bakla. Yun nga lang it came to an end. After several minutes kasi ay dumating na si prof kaya he has to go back on his respective seat. Although we just sat together in silence and never said a word, it feels like it was the best conversation we've ever had.

I remember din one afternoon, sa isa naming subject ay absent ang katabi niya. Nagsabi siya na “Dito ka na lang umupo sa tabi ko.” Magalang akong tumanggi at sinagot siya ng “Salamat. Pero dito na lang ako sa pwesto ko.” Somehow I felt bad kasi na-reject ko siya. I hate myself because I have rejected him for several times na, most of it ay sa tuwing gusto niyang makipag-usap sa'kin at ako naman ay para bang walang interes sa kanya.

     Ngayon, I notice that he is pushing himself close to me much lesser kesa nung dati. He smile pa rin at me pero yung gustong makipagkwentuhan sa'kin, hindi na masyado. Siguro napagod na siyang ipagsiksikan ang kanyang sarili sa'akin. Because of my shyness, maybe he perceives me as cold and aloof. Iyon marahil ang dahilan kaya tumigil na siya. Tama nga siguro yung nabasa ko sa internet na Guys don't go for shy girls (gay in my case), because they know they are not easy to be with.

I get jealous kapag nakikita ko siyang nakikipagtawanan with my blockmates, na dapat sana ako yun. Parang gusto kong mag-sorry sa kanya kasi nabalewala ko siya pero I think di naman siya affected kung gagawin ko man iyon o hindi. Nakikita kong masaya siya kahit wala ako, and it pains me a lot. Hindi naman siya ang naapektuhan sa pagiging snobber ko kundi ako lang din mismo. Hindi ko nabigyan ng chance ang sarili ko na maging masaya at ako lang din ang may kasalanan kung bakit may kalungkutan akong nararamdaman ngayon.

I know that this is all my fault. Kasalanan ko kasi I took him for granted. Ang shunga ko di ba? Oo alam ko, ako na ata ang pinakashungang tao sa mundo. Shunga ako dahil di ko nabigyan ng halaga ang taong nais maging parte ng buhay ko. Dapat noon pa lang pinansin ko na siya. Ngayon ako lang din naman ang nalulungkot at hindi naman siya. Dapat pinakita ko sa kanya na nandiyan lang ako sa tabi niya especially in times na pinakakailangan niya ako. Four days ago, he was not feeling well. May headache siya and is feeling sick dahil na rin siguro sa dibdiban nilang practice sa Pep Squad kung saan nag-eensayo sila sa ilalim ng araw, nauulanan, nalilipasan ng gutom, etc. Nung nakita ko siyang ganun my heart was being shatter.

I feel so low right now. Ang bigat ng pakiramdam ko. I feel like I let a good catch go. I realized that the most painful heartache is the one you created yourself. I broke my own heart and because of that, I am now writhing in pain.

Hindi ko alam kung crush lang ba 'to o baka ako'y in love na. Kung love na nga ito … I am now painfully in love with him.